Dlaczego zamiast scrollować – postanowiłam napisać do Ciebie.
Zauważyłam ostatnio, że coraz częściej łapię się na tym, że przewijam rzeczy, których nawet nie czytam.
Kciuk przesuwa ekran szybciej niż zdążę cokolwiek poczuć i zauważyć naprawdę. I choć w sieci jest wszystko – inspiracje, wiedza, wszelkiej maści specjaliści i przewodnicy – coraz częściej mam wrażenie, że to wszystko przelatuje przeze mnie, zostawiając pustkę.
A ja nie chcę już żyć „na przelot”. Chcę się rozsiąść. Zaparzyć herbatę. Pomyśleć. Napisać. Poczuć.
Ten blog wymyśliłam z potrzeby spowolnienia i pogłębienia.
Nie po to, żeby gonić algorytmy, tylko żeby wrócić do rytmu oddechu.
Nie po to, by dorzucać kolejną treść do internetowego szumu, tylko żeby zaprosić Cię do zatrzymania.
Do przeczytania czegoś od początku do końca, bez pośpiechu, bez scrolla, bez multitaskingu.
Joga nauczyła mnie, że cisza nie jest brakiem dźwięku, tylko przestrzenią, w której wreszcie można coś usłyszeć. Minimalizm — że nie potrzebuję więcej rzeczy, tylko więcej obecności. A życie — że spokój nie jest miejscem, do którego się dociera, ale sposobem, w jaki idziesz.
Więc zamiast gonić życie w rytm powiadomień, siadam i piszę. Piszę o oddechu, ciele, emocjach, wdzięczności, o małych rytuałach, które sklejają dzień, gdy pęka w szwach.
Piszę, żeby przypomnieć sobie i Tobie, że powolne też jest dobre.
Jeśli masz ochotę, usiądź ze mną na chwilę. Zaparz coś ciepłego. Zostań tu na moment dłużej. Bo może właśnie w tej chwili — pomiędzy jednym oddechem a drugim — zaczyna się Twój spokój.
Postaram się publikować wpisy regularnie, jeśli jest coś o co chcesz zapytać w temacie jogi, świadomego oddechu, relaksacji…napisz do mnie proszę – Ty też jesteś dla mnie ogromną inspiracją.
Do pięknego przeczytania w kolejnych wpisach.
Namaste!
Monika
Cześć, to jest komentarz.
Aby zapoznać się z moderowaniem, edycją i usuwaniem komentarzy, należy odwiedzić ekran komentarzy w kokpicie.
Awatary komentujących pochodzą z Gravatara.